Need for Speed Most Wanted - Recenzja

Rok 2005 okazał się nie lada wyzwaniem dla studia Black Box. Jak bowiem powinien wyglądać następca Undergrounda 2 - gry uznawanej przez wielu za samochodówkowy ideał? Pokuszono się o połączenie niektórych cech z kilku ostatnich części i stworzenie produktu, który udowodni, że wyścigi samochodowe mogą być jeszcze bardziej emocjonujące - tak powstał Need for Speed Most Wanted.

Pierwszą zmianą, jaka rzuca się w oczy już na pierwszym wyścigu jest pożegnanie się z nocną porą, koniec z ukrywaniem się po zachodzie słońca! Autorzy ścigałki nie kryli, że sztandar, jakim był tuning w dwóch poprzednich odsłonach gry, zszedł na dalszą pozycję. Teraz pałeczkę pierwszeństwa przejęły pościgi z udziałem policji - tak jest - do serii Need for Speed ponownie zawitały gliny! Ich obecność jest nie tylko niezbędna do przejścia poszczególnych etapów gry, ale też stanowi świetną odskocznię między kolejnymi wyścigami. Tak jak w Undergroundzie 2, tak i tutaj możemy swobodnie poruszać się po terenie Rockport, a ten jest dużo większy niż Bayview i dzieli się na trzy dzielnice, które odblokowujemy w miarę postępu kariery. Co prawda zabrakło krętych zbocz gór, ale i tak jest gdzie przetestować nasze autko.

Ponownie kluczowym elementem gry stał się tryb kariery, którego przejście pozwala nam uzyskać dostęp do praktycznie wszystkich początkowo zablokowanych części i samochodów. Przedstawiona historia jest z pozoru banalna: oto przyjeżdżamy do miasta by wziąć udział w nielegalnych wyścigach i zdobyć reputację. Niestety na naszej drodze staje Razor - nikczemny typ, który podstępem unieruchamia nas podczas jednego z wyścigów i przywłaszcza sobie nasze BMW M3. Dodatkowo zaczyna się nami interesować miejscowy sierżant z zastępami policji. Na szczęście poznajemy Mię - piękną dziewczynę, która organizuje nam kryjówki, a także dostarcza nam informacji o miejscowych zwyczajach. Od tej chwili naszym głównym celem staje się odebranie naszego samochodu Razorowi. I to tyle jeśli chodzi o początek treści fabuły. Formę opiszę osobno, bo prezentuje się tak sobie. Cutscenki cieszą oko, bowiem zostały przygotowane w profesjonalnym studiu nagraniowym, jednak niektóre ujęcia wołają o pomstę do nieba rażąc brakiem naturalności. W miarę postępu gry (a właściwie po kilku pierwszych wyścigach) miejsce przerywników filmowych zajmują znane z Undergroundów wiadomości tekstowe.

Wracając do treści fabuły: po utracie samochodu Mia podrzuca nas do salonu samochodowego, w którym musimy wybrać nowy pojazd. Ilość gotówki jaką dysponujemy zmusza nas do wybrania jednego z czterech najtańszych modeli. Szału nie ma - jak więc odzyskać nasze stuningowane BMW dysponując na początku gry seryjnym Golfem? Z pomocą przychodzi Mia, która przedstawia nam Czarną Listę będącą zestawieniem piętnastu najlepszych kierowców Rockport z Razorem na czele. Jednak by się do niego dobrać, musimy po kolei, od dołu wyzwać każdego gracza na pojedynek. Łatwe, prawda? Nie do końca.

Kierowcy z Czarnej listy nie od razu stają z nami na linii startu - najpierw musimy spełnić określone wymagania dla każdego z nich: wygrać kilka imprez wyścigowych, zdobyć odpowiednio duże notowania, a także zaliczyć tzw. kamienie milowe. W przypadku wyścigów nastąpiło kilka zmian. Oprócz dobrze znanych z poprzednich części gry sprintów czy okrążeń pojawiły się eliminacje, w których po każdym okrążeniu wyścig opuszcza ostatni zawodnik. Nowością są próby prędkości - tu nie tyle ważna jest pozycja, na której kończymy, lecz prędkości uzyskane w określonych miejscach trasy wyścigu. Nie mogło również zabraknąć prób czasowych, w których naszym jedynym przeciwnikiem jest czas - te jednak dostępne są tylko w serii prób. I gdy tak pędzimy przez miasto z prędkością ponad 200km/h możemy czasami napotkać funkcjonariuszy policji. Wówczas kończy się zabawa, a zaczyna pościg. W pierwszych etapach gry jest to nawet bardzo przyjemne - ściga nas zaledwie kilka zwykłych, miejskich radiowozów. Ale wraz z postępem kariery zainteresowanie policji rośnie i możemy napotkać radiowozy stanowe oraz masywne SUV-y. Pod koniec gry w większości pościgów bierze udział całkiem spory oddział Corvett C6, a nad naszą głową całą akcję patroluje helikopter - miejscami jest naprawdę ciężko, zwłaszcza że policja oprócz zwykłego siedzenia na ogonie korzysta z różnych taktyk uprzykrzających nam życie jak taranowanie, blokady czy kolczatki. Na szczęście nie jesteśmy bezbronni. W różnych miejscach miasta rozlokowano tzw. spowalniacze pościgów - są nimi najczęściej podpory ciężkich konstrukcji, które spadając mogą unieszkodliwić kilka radiowozów. Niejednokrotnie wjeżdżając w nie udało mi się tymczasowo schłodzić zbyt gorącą atmosferę. Niszczenia jakie dokonujemy na policji czy otoczeniu są bardzo skrupulatnie liczone w punktach notowań - to druga ważna rzecz, którą wcześniej wymieniłem. Trzecią są zadania nazywane kamieniami milowymi. By zakończyć pościg, musimy zgubić policję, a następnie ukryć się, ponieważ po naszym zniknięciu radiowozy zaczynają patrolować okolicę i jeśli nie chcemy wznowić pościgu, lepiej się schować w jakiejś bocznej uliczce. Oczywiście może się też zdarzyć sytuacja, że zostaniemy złapani. Taki finał pościgu kończy się niemiłą dla nas cutscenką, po której musimy zapłacić za szkody czy to gotówką czy to specjalnymi kartami, a nasz samochód zostaje odcholowywany do warsztatu.

Najbardziej niezadowoleni z recenzowanej gry będą tunerzy. Oczywiście śladem dwóch poprzednich części nadal istnieje możliwość stworzenia unikalnie wyglądającego samochodu, jednak zestaw modyfikacji uległ znacznemu uszczupleniu. Możemy zapomnieć o dekoracji świateł, nitra czy, z oczywistych względów, neonów. Twórcy oddali nam do dyspozycji możliwość modyfikacji podstawowych części jak maski, progi, spoilery czy kolor nadwozia. Częściowo to rozumiem - w Most Wanted przeważają średniej i wysokiej klasy samochody sportowe. I tak prócz wspomnianego wcześniej Golfa, możemy pojeździć kilkoma modelami Porsche czy Lamborghini. Twórcy chcieli w ten sposób ograniczyć czasami nadmierne oszpecanie samochodów przez pseudotunerów.

Recenzowana gra przedstawia się bardzo okazałe - widać, że podwojenie objętości gry w stosunku do Undergroundów pozytywnie wpłynęło na wygląd gry. Wszystkie licencjonowane pojazdy są szczegółowe, a otoczenie - realistyczne: dzieniegdzie zauważymy nawet liście strącane z drzew przez wiatr. Twórcy zdecydowali się na umieszczenie świata w jesiennej aurze i to był strzał w dziesiątkę. Na szczególną pochwałę zasługują zmienne warunki atmosferyczne. Choć nie wpływają one na sterowność samochodu, to odbijające się od wilgotnej drogi promienie jesiennego słońca urzekną niejednego kierowcę. Wzorem poprzedników samochody nie ulegają zupełnym zniszczeniom podczas zderzeń, choć po przepychankach z policją niejednokrotnie kończyłem pościg ze stłuczoną szybą i poważnymi starciami lakieru.

Need for Speed Most Wanted jest typowo zręcznościową grą wyścigową, dzięki czemu nikt nie powinien mieć problemów nawet na pierwszych kilometrach spędzonych w Rockport. Sterowanie jest przyjemne, choć potrafi się dość znacznie różnić w niektórych samochodach, szczególnie po tuningu.

I w końcu przyszedł czas na ocenę oprawy dźwiękowej . I tym razem EA nie zawiadła: dźwięki wydawane przez samochody są bardzo realistyczne, a ich brzmienie zmienia się w zależności od części, jakie w nich zamontujemy. Na pochwałę zasługuje również muzyka - mieszanka hip-hopu i rapu doskonale oddają klimat gry. Smaczku dodaje fakt, że osobna (i zarazem wyśmienicie skomponowana) ścieżka dźwiękowa
jest dostępna wyłącznie podczas pościgów, dzięki czemu ucieczki przed policją nabierają niepowtarzalnego klimatu.

Need for Speed Most Wanted należy do niewielkiego grona gier, które można nabyć w ciemno i zakup ten na pewno nie będzie zmarnowany. Duży teren, wyśmienita fabuła i policyjne pościgi gwarantują świetną zabawę na wiele godzin.