Need for Speed Road Challenge

Całkiem fajna gra, ale zawsze ten model jazdy rył mi beret, przez co nie zbyt długo grałem w tą grę.

Po lekkich zmianach

Pierwszy mój NfS, wspominam go ciepło, choć czas niezbyt łaskawie się z nim obszedł.

Need for Speed Road Challenge jest chyba najbardziej zapomnianą częścią cyklu, sam nie poświęciłem jej nigdy wcześniej za dużo czasu. Ostatnio jednak postanowiłem ponownie przetestować tą grę, zdecydowałem się na zupełnie obcą mi wersję na PlayStation i chyba po części zrozumiałem czemu ta odsłona cyklu odeszła w niepamięć.
Wersja PSX od pecetowej różni się dość znacznie, bowiem pracowało nad nią inne studio. Ogólnie obie gry sprawiają wrażenie jakby producenci wersji komputerowej i konsolowej realizowali dokładnie ten sam zamysł, ale w kwestii szczegółów komunikowali się faxem. Różnice pojawiają się w najdziwniejszych miejscach takich jak elementy otoczenia czy stopień wykorzystania assetów z poprzednich odsłon. Pecetowe Road Challenge ma kilka tras z Hot Pursuit i kilka aut więcej, ale na PSX też znajdziemy kilka unikalnych dla tej wersji aut.
Podstawową różnicę stanowi silnik gry, i ten stanowi chyba argument przemawiający za wyborem konsoli jako platformy do gry. Fizyka prowadzenia samochodów jest znacznie lepsza, wymaga zrozumienia i przyzwyczajenia aby zacząć czerpać przyjemność z jazdy, ale znacznie lepiej oddaje wrażenie ciężkości samochodów.
Samochodów jest kilkanaście i jest to całkiem fajna selekcja najgorętszych aut końca lat 90-tych. Każdy samochód ma właściwy dźwięk silnika, prowadzi się odmiennie i posiada czasem trochę koślawy ale wciąż zaskakująco szczegółowy model 3D. Tras jest raptem kilka, ale mnożą się dzięki funkcjom odbicia lustrzanego, pokonywania ich w przeciwnym kierunku w różnorodnych warunkach. Naprawdę każdy wyścig stanowi swego rodzaju wyzwanie, nie czuć bardzo braku contentu. Nowością w serii był aspekt ekonomiczny związany z kupowaniem, modyfikowaniem i naprawą aut. Można by rzec, że to dość istotny dla serii przełom bowiem do dzisiaj prawie każda odsłona NFS opiera się właśnie o taki aspekt. W praktyce jednak jest to nieodczuwalne, zawsze jest dość gotówki na wszystko, gameplay pozostaje niezmieniony.
Grafika jak na standardy starutkiego pleja imponuje, w wielu miejscach widać jak błyskotliwie twórcy starali się obejść ograniczenia sprzętowe by zapewnić naprawdę zaskakującą ilość szczegółów i efektów. Samochody po raz pierwszy w NFS posiadają wymodelowane w 3D wnętrza samochodów (wersja pecetowa oferowała nawet imponujący jak na tamte czasy widok z kokpitu), na karoseriach pojawiają się dynamiczne odbicia otoczenia, w nocy jedziemy po trasach faktycznie rozświetlonych przez dziesiątki generowanych świateł, w deszczu czy śniegu.
Wszystko to przy rozdzielczości rodem ze starej nokii i naprawdę koszmarnym frameracie rzadko przekraczającym 25 fps.
To w zasadzie stanowi główną bolączkę czwartej odsłony Need for Speed - lepsza technicznie wersja konsolowa jest często frustrująco niegrywalna przez koszmarną płynność obrazu, wolna od tych problemów wersja pecetowa ma znacznie gorszą fizykę jazdy.
Pograłem chwilę i bawiłem się nawet okej, ale bez przesady, fizyka jazdy nie jest aż tak fajna a płynnośc obrazu momentami naprawdę bolesna. Myślę, że to propozycja wyłącznie dla starych graczy pamiętających i ceniących gry retro. Z takim podejściem i odrobiną wyobraźni jazda Astonem DB7 czy Ferrari 550 po barwnych trasach na pewno sprawi radość. Poza tym nie ma tu zbyt wiele gry, głosy mówiące o remasterze czy remake'u wyraźnie pochodzą od osób, które ostatni raz widziały Road Challenge w 2003 roku, z tego co oferuje oryginał cięzko wycisnąć coś więcej niż nostalgię.